1968, Βιετνάμ: η βία κορυφώνεται με την επίθεση του Τετ, η Σαϊγκόν παραδίδεται στη φωτιά και στον όλεθρο. Πέρα απ αυτά τα πραγματικά γεγονότα, η Άννα Μόι βλέπει και αισθάνεται το Βιετνάμ της παιδικής της ηλικίας. Μέσα από τις μνήμες των ηρώων της, ζωντανεύουν εικόνες νοσταλγικές, μυρωδιές, τελετές και μυσταγωγίες, χρώματα: το μαύρο του λακαριστού μεταξιού και των τοίχων της φυλακής, το λευκό του ρυζιού και του ασβέστη, το κίτρινο της καράμβολας και των ράσων των βουδιστών, το κόκκινο του χαρτιού που διώχνει τα κακά πνεύματα ή του αίματος... "Το μαύρο ρύζι" είναι επίσης ένα βιβλίο για τη χαμένη αθωότητα και ένας ύμνος για τις γυναίκες του Βιετνάμ, τις κόρες τον δράκου σύμφωνα με την παράδοση, κόρες του νερού και της φωτιάς, εύθραυστες και ακατανίκητες.