Ποίηση είναι η εποχή της ανθρώπινης ψυχής, όπου όλοι ξοδεύουν και τίποτα δεν εξαντλείται, μιας και κανείς δεν καταναλώνει. Το χθες δεν απειλείται με εξαφάνιση και το αύριο δεν περιέχει λιγότερα όνειρα. Ο πλούτος αυτής της εποχής είναι η αλήθεια, ο ξεκάθαρος υπαινιγμός, που επιμένει να εκτυλίσσεται και να καταξιώνεται με ένα μυστικισμό, που μπορεί και θέλει ν αποκαλύπτεται μονάχα από την καρδιά ενός ποιητή, μια καρδιά που τρέφεται από τον Ήλιο της αγωνίας. Γιατί αγωνία δεν είναι παρά το σκοτάδι που λιγοστεύει. Ο ποιητής με τον ίσκιο του δεμένο στην προκυμαία, ανοίγεται στη μεγάλη θάλασσα της γλώσσας και διαρκώς αναρωτιέται, πότε χαμηλόφωνα και πάντοτε δυναμικά, τι να σημαίνει ο κόσμος μας και οι εκδοχές της ζωής. Αμφισβητεί, μάχεται την ασχήμια και αρθρώνει το λόγο του πνεύματος. Αν επιλέξουμε την ελευθερία και το έλεος, μπορούμε να γίνουμε ήρωες χωρίς να το μάθει κανείς. Μπορούμε να γεμίσουμε διαμάντια χωρίς να διαλύσουμε τη γη. Μπορούμε να επικοινωνήσουμε πατώντας σε ένα βαθύ αίτιο και να επιστρέψουμε οριστικά στο πλάτος του ανθρώπινου εαυτού μας. Γιατί ο ποιητής δεν είναι απλώς ο υποβολέας της αλήθειας, είναι ο ίδιος η αγάπη για την αλήθεια και τις συνέπειές της.