Ποια ματαίωση άραγε έχει επιβάλει στον ήρωά μας να λειτουργεί τόσο απαξιωτικά απέναντι σε όλα, να τα αντιμετωπίζει αφ υψηλού και εκ του ασφαλούς, αναζητώντας τη σωτήρια αλλά πικρή γεύση των αγχολυτικών και υπολογίζοντας με εξαιρετική ακρίβεια τις ρυτίδες πάνω σε ένα αφυδατωμένο πρόσωπο; Δεινός παρατηρητής της στέρησης, της παρακμής και της ασχήμιας, δηκτικός και αποστασιοποιημένος απ ό,τι του απειλεί το προφίλ περνά τον καιρό του με τους ψυχαναγκασμούς του υπερανθρώπου. Ώσπου μια ωραία πρωία, όπως λέμε, συναντά τυχαία ένα μικρό παιδί οπότε και το συμπαθές μες στην υπερβολική του απέχθεια στραβόξυλο, που κουβαλάει τον ίδιο ραγισμένο και θολό καθρέφτη που έχουμε όλοι μας, βρίσκει τον δάσκαλό του. Αυτό που κάνει ιδιαίτερη την αφήγηση είναι πως ο συγγραφέας δεν ξοδεύεται στη δημιουργία ενός πορτρέτου· εδώ επιχειρείται η αποδόμηση του εσωτερικού κόσμου του ήρωα, με τον τρόπο που αγαπούσαν να κάνουν οι κλασικοί συγγραφείς, όπως για παράδειγμα μέσα από το θαρραλέο ξεδίπλωμα των μοναχικών του σκέψεων που φανερώνουν όλες τις ιδιοτροπίες του και μέσα από τις περιγραφές των ανεπαίσθητων κινήσεων του κορμιού του, στήνοντας έτσι την ανατροπή, μαγική για μας τους αναγνώστες, καθώς εκπλησσόμαστε με τα μικρο-συμβάντα που δε θα τον αφήσουν να ησυχάσει και μεθοδεύουν την πανηγυρική του αυτοαναίρεση.