Τις τελευταίες ημέρες αρνήθηκα επανειλημμένα, όταν μου ζητήθηκε να σχολιάσω δημόσια τη "Διακήρυξη" και το "Κοινό ανακοινωθέν" με τα οποία έκλεισε η σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον. Αρνήθηκα γιατί δεν είχα μπροστά μου τα κείμενα, αλλά μόνο δημοσιογραφικές πληροφορίες και αυτές κάπως συγκεχυμένες. Όταν τελικά διάβασα τα κείμενα, είδα πόσο άδικο είχα! Και πόσο δικαιολογημένοι ήταν οι δημοσιογράφοι, όταν έδιναν με τις ειδήσεις και τα σχόλιά τους μια εικόνα αρκετά αόριστη για το τι αποφασίστηκε ή διακηρύχθηκε στη συνάντηση κορυφής. Διαβάζοντας τη δισέλιδη "Διακήρυξη" διερωτώμαι τι σημαίνουν οι λέξεις πως όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ θα συμβάλουμε σε ένα μέλλον όπου "ο πόλεμος θα είναι αδιανόητος", ότι ο κεντρικός μας στόχος θα είναι η συλλογική άμυνα και η σταθερή αντιμετώπιση εκείνων που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιδίδονται σε πόλεμο και κατάκτηση εδαφών. Ενθαρρυντικά όλα αυτά, μόνο, που τα λεγόμενα τούτη τη στιγμή θυμίζουν οργουελικό "1984" όπου η εξουσία έχει επιβάλει τη γλώσσα Νιούσπικ στην οποία "πόλεμος" σημαίνει "ειρήνη" και "ειρήνη" σημαίνει "πόλεμος". Στο διάστημα της σταδιοδρομίας μου έγραψα ή βοήθησα να γραφτούν πολλά ανακοινωθέντα και ξέρω ότι η σύνταξη τέτοιων κειμένων επιζητεί πάντοτε την επιδέξια διατύπωση των λέξεων. Τούτα τα κείμενα, όμως, της Ουάσιγκτον είναι αληθινά αριστουργήματα στο είδος τους. Όπως είναι φυσικό, τέτοια κείμενα αφήνουν περισσότερα ερωτήματα από όσα απαντούν τόσο για το ίδιο το ΝΑΤΟ όσο για την ΕΕ καθώς επίσης και για την Ελλάδα.[...] (Απόσπασμα από το κείμενο του Βύρωνα Θεοδωρόπουλου: "Πόσο επηρεάζουν την Ελλάδα τα "κείμενα" της Ουάσιγκτον")