Το ενδιαφέρον που εκδηλώνεται τα τελευταία χρόνια για το παραμύθι φαίνεται εκ πρώτης όψεως ανεξήγητο σ έναν κόσμο στον οποίο τα επιστημονικά επιτεύγματα έχουν αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής, και, κυρίως, τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Σε έναν, λοιπόν, συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, όπου η λεγόμενη νεωτεριστική ή σύγχρονη σκέψη όχι μόνο επιβλήθηκε ολοκληρωτικά στη μυθική σκέψη αλλά της προσέδωσε και χαρακτηρισμούς όπως "πεπαλαιωμένη", "συντηρητική", "ανεξέλικτη", "πρωτόγονη", ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος του παραμυθιού; Μήπως το σύγχρονο ενδιαφέρον για το παραμύθι, και γενικότερα για τις προφορικές παραδόσεις, προέκυψε ακριβώς ως αντίδραση στον άκαμπτο ορθολογισμό που επιβλήθηκε στη ζωή μας; Σε ένα ποντιακό παραμύθι ο ήρωας παρατηρεί ότι αρκεί ένας λόγος για να κερδίσουμε τον παράδεισο, αλλά και ένας για να τον χάσουμε: "Τ εμέτερον ο παράδεισον με τ έναν λόγον παίρκεται, και με τ έναν χάται." Ο παραμυθικός λόγος αυτού του είδους, με τη σοφία του, την ικανότητα να δίνει απλές αλλά καίριες απαντήσεις στους προβληματισμούς του ανθρώπου, να υποκινεί τη λογική, να υποβάλλει παραμυθένιες εικόνες που διεγείρουν και ενεργοποιούν τη φαντασία, έχει τη δύναμη να δημιουργεί παραδείσους για τους αναγνώστες του (παλαιότερα τους ακροατές), προσφέροντάς τους αισθητική απόλαυση, γνώση, φυγή από την καθημερινότητα, με έναν λόγο, παραμυθία. [...]