ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ ΣΚΟΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΗΣ Στην ώρα σου όπως ο θάνατος Στο χτύπημα της μαυρόγλωσσης καμπάνας Εναρκτήριο κοσκινίσματος άμμου λάκτισμα Ανασκάπτεις αφρισμένα από τη θάλασσα τσουκάλια Θυμός, θυμός για των όστρακων την αναντιστοιχία Εκεί που κάποτε κεραμέας ο Χρόνος έστησε εργαστήρι Κι έσπαγε τους εξ αγχιστείας μαγνητικούς δεσμούς Με τον πρώτο αγγειοπλάστη που ταίριαξε λέξεις Όπως από πηλό έπλασε το αγγείο που ήταν κάποτε Το θραύσμα που κράτησες κι αναλογίστηκες τον όγκο του Λάδι και κρασί μύρο και νερό που το σχήμα του έλαβαν Τις φαρδιές παλάμες που με κύαθους μετάγγισαν Τον Λόγο μέσα από των αιώνων την ασυνέχεια Έχουν και οι ιδέες το δικό τους σημείο κορεσμού Θέλει και η δημιουργία τη δική της ανάπαυση Φωτιά και θραύση οι της αναγεννητικής δύναμης εξουσίες Στάχτη και αταξία οι της λήθης φορείς γονιμότητας Κι όμως παραμένουμε παραμαγνητικά προσκολλημένοι Στη σειρά μας την από αληθείας απέχουσα τόσο όσο Κάθε φορά μας επιτρέπεται...