... Και μια νύχτα καλοκαιριού, την ώρα που ο ήλιος έδυε στο βάθος του ορίζοντα, χρωματίζοντας τα σύννεφα με πορτοκαλί χρώμα, οι άνθρωποι είδαν να κινείται κάτι παράξενο εκεί ψηλά στον ουρανό. Έμοιαζε σαν ένα τεράστιο γαλάζιο πουλί, μπλεγμένο μες στα σύννεφα. Μα το πουλί πετούσε όλο και πιο χαμηλά και τότε είδαν ότι ήταν ένας μικρός άγγελος. Ο άγγελος φτερούγισε απαλά γύρω τους και άφησε κάτι να πέσει στη γη, που δεν μπορούσαν να διακρίνουν παρά μόνο το χρώμα του. Ήταν βαθύ κόκκινο, με περίεργο σχήμα και μέγεθος... Τι ήταν αυτό; Όλοι έτρεξαν κοντά. Το σήκωσαν και τι να δουν!... Ήταν ένα μικρό κόκκινο τετράδιο!... Ένα κόκκινο τετράδιο!... Τι παράξενο στ αλήθεια... Μα μόλις άγγιξαν τη σελίδα, τότε έγινε το θαύμα. Οι λέξεις άρχισαν να πετάνε δίπλα τους, να χορεύουν, τα γράμματα να παλεύουν να ενωθούν και να φτιάχνουν όλο και περισσότερες λέξεις. Λέξεις που αιωρούνταν στο αέρα, που έπεφταν στην άμμο και τη χρωμάτιζαν. Κι εκεί, στην ακρογιαλιά, κάτω από το κόκκινο φως του ήλιου που έδυε, γράμματα και άνθρωποι έστησαν τρελό χορό...