"Χωρίς την ανάγκη των ηλεκτρονικών και τηλεκατευθυνόμενων παιχνιδιών καβάλαγε ένα θυσανωτό καλάμι και κάλπαζε ακράτητο στον κόσμο της χαράς και του ονείρου. Δεν παρακολουθούσε βουβό τις ηρωικές περιπέτειες στην τηλεόραση, αλλά καραδοκούσε με καρδιοχτύπια πίσω απ τις μάντρες, τα δέντρα και τις πέτρινες σκάλες για να φωνάξει: Φτου! Ξελεφτεριά!. Κραυγή αληθινής ελευθερίας και ονείρου" (από το βιβλίο της Κλιάφα Μαρούλας - Βαλάση Ζωής, "Ας παίξουμε πάλι")