Αν το ρυάκι που κυλάει εμπρός σου, νιώθεις πως σε καλεί, αν το τραγούδι των νερών του σε θέλγει, σε τραβάει, ε, τότε αφέσού επάνω του, μα πας μαζί του. Κι να μπει σε ήσυχα νερά, πάει καλά, κι αν αγριέψει και γίνει καταρράκτης, πάει πάλι καλά. Γιατί εκείνο που έχει τη σημασία, είναι αυτό και μόνο το ταξίδι σου, μέσα στο συγκεκριμένο ρυάκι, σ αυτό που μόνος σου, σύμφωνα με τη φύση σου, το διάλεξες, που το ζησες και τ αγάπησες. Το αν θα πνιγείς στα ήρεμα νερά μις γαλήνιας λίμνης ή αν θα χαθείς μέσα στην μαύρη ρουφήχτρα, στα κατάβαθα μιας αγριεμένης θάλασσας, δεν έχει καμιά σημασία. Έχει;