Κάθε μέρα μου φαινόταν ότι ανακάλυπτα κάτι καινούργιο και ο Ουίλι Χιουζ έγινε για μένα είναι είδος πνευματικής παρουσίας, μια διαρκώς κυριαρχούσα προσωπικότητα. Μπορούσα σχεδόν να φανταστώ πως τον έβλεπα να στέκεται στην σκιά της κάμαράς μου, τόσο καλά όσο ο Σαίξπηρ τον είχε σχεδιάσει, με τα χρυσαφένια μαλλιά του με την τρυφερή λουλουδένια του χάρη, τα ονειροπόλα βαθουλωτά του μάτια, τα ντελικάτα ευκίνητα μέλη του και τα κρινόλευκα χέρια του. Το όνομά του με γοήτευε. Ουίλυ Χιουζ! Ουίλυ Χιουζ! Πόσο μουσικά αντηχούσε! Ναι ποιος άλλος παρά αυτός, μπορούσε να είναι η αφέντρα και κυρά του πάθους του Σαίξπηρ, ο άρχων του έρωτά του, με τον οποίο συνδεόταν με σχέση υποτέλειας, η λεπτεπίλεπτη ευνοουμένη της απόλαυσης, το ρόδο του κόσμου ολόκληρου, ο προάγγελος της άνοιξης στολισμένος με την περήφανη στολή της νιότης, το γοητευτικό αγόρι, που ήταν γλυκιά μουσική για τ αφτιά και που η ομορφιά του ήταν η ίδια η αμφίεση της καρδιάς του Σαίξπηρ, όπως ήταν και ο άξονας της δραματικής του δύναμης; [...]