[...] Το παρόν δοκίμιο του Γιάκομπσον για τον θάνατο και την ποίηση του Μαγιακόβσκι, αν και γράφτηκε σε μια περίοδο εντατικής αισθητικής έρευνας γύρω από τα προβλήματα που έθεσε ο φορμαλισμός και η γλωσσολογία στους πρώτους αυτούς θεωρητικούς κύκλους της Μόσχας (1915-1920) και αργότερα της Πράγας (1920-1939), πολύ απέχει απ το να είναι ένα κείμενο αρχών. Βασίζεται κυρίως σε μια έσωθεν μαρτυρία της ποιητικής ζωής και επιχειρεί να διευρύνει τους πυρήνες της μαγιακοβσκικής μυθολογίας φέρνοντας σε επαφή τη δημιουργική τροχιά αυτής της φιλολογίας με τους ερεθισμούς τόσο της παράδοσης, όσο και της αναβράζουσας πειραματικής ανάπτυξης των καινούργιων τάσεων που εξυπηρέτησε. Κέντρο αναφοράς του είναι ένα σύνολο βιωμάτων που αναπτύχθηκαν σε μια σκληρή σύζευξη της ζωής με τη θεώρηση της ιστορίας και του μέλλοντος, για να καταλήξουν αποκεφαλισμένη έκφραση αυτής της πρώτης μετεπαναστατικής τέχνης. Η ποίηση της "γενιάς που σπατάλησε τους ποιητές της" ήταν μια ποίηση θανάτου, μέσα από τον θάνατο και για τον θάνατο, μας λέει. Ο στοχασμός του ανακυκλώνεται διαρκώς γύρω από αυτήν τη μαρτυρία, χωρίς να πάψει να επικαλείται τον πολυσύνθετο μηχανισμό απορρόφησης των ιδεολογικών προσδιορισμών της επανάστασης. [...] (από τον πρόλογο της μεταφράστριας)