Από τη σκοπιά ανθρώπων οι οποίοι στον τόπο τους είτε κινδυνεύουν άμεσα είτε ζουν σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης, οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου κυριαρχεί η ειρήνη και η σχετική οικονομική ευημερία, συνιστούν έναν επιθυμητό προορισμό. Η Ελλάδα, χώρα του ευρωπαϊκού Νότου, την τελευταία δεκαετία έχει δεχθεί και συνεχίζει να δέχεται πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες. Σε αυτούς ανήκουν και παιδιά σχολικής ηλικίας, πράγμα που σημαίνει ότι το σχολείο −από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο– καλείται να διαμορφώσει μαθησιακούς στόχους, μεθόδους και περιεχόμενα καθώς επίσης παιδαγωγικό κλίμα και πρακτικές για μια διαπολιτισμική προσέγγιση στη μάθηση. Πώς βλέπει, όμως, η νέα γενιά εκπαιδευτικών το προσφυγικό φαινόμενο; Ποια εκπαίδευση θεωρεί καταλληλότερη για τους μαθητές με προσφυγικό ιστορικό και πώς αντιλαμβάνεται τη διαπολιτισμική προσέγγιση; Το βιβλίο επιχειρεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, βασισμένες σε εμπειρικά δεδομένα που προέρχονται από τους ίδιους τους εν δυνάμει εκπαιδευτικούς. Τόσο η εκπαίδευση όσο και η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών έχουν κάποιο αντίκρισμα όταν οι σχεδιαστές τους γνωρίζουν πώς σκέφτονται οι αποδέκτες των αντίστοιχων προγραμμάτων.