Τα όσα πέρασε δεν τον άλλαξαν, η καρδιά του έμεινε άτρομη και η ψυχή του καλοσυνάτη. Η αγάπη του για τους ανθρώπους δεν άλλαξε σε μίσος ούτε σε περιφρόνηση. Απαλλαγμένος από κάθε ματαιοδοξία, έμεινε αληθινός και ειλικρινής νοιώθοντας μόνο οίκτο για τις αθλιότητες εκείνου του κόσμου, που άδικα τον είχε καταδικάσει στερώντας του τη ζωή. Ο αέρας που ανέπνεε στα χρόνια της εξορίας του λιγοστός, τόσος όσος του χρειαζόταν για να μείνει ζωντανός. Να περιμένει με ανυπομονησία τις ξάστερες νύχτες ν αποκοιμηθεί με το χάδι του Σείριου να τον ταξιδεύει αγκαλιά, με την νεραϊδογέννητη οπτασία με το ροδί μπροκάρ φουστάνι και να τον κοιτάει με τη στοργική ματιά της.