Ένα τεράστιο πανώ που το κρατούσαν φοιτητές, φάτσα στα παράθυρα του μικρού μεγάρου της Ελληνικής Πρεσβείας στην οδό Γιοακίνο Ροσσίνι -κοίτα, φίλε, σύμπτωση: Via Rossini λέγεται ο δρόμος- κραυγάζει: Salviamo La Vita Di Theodorakis!: Να σώσουμε τη ζωή του Θεοδωράκη! Ένας Ισπανός, σκαρφαλωμένος στα κάγκελα της πρεσβείας, απαγγέλλει Λόρκα. Οι Πορτογάλοι στέκονται παράμερα όλοι μαζί και, ποιος ξέρει, σκέφτονται τους δικούς τους φυλακισμένους που σαπίζουν τριάντα πέντε χρόνια τώρα στις φυλακές του Σαλαζάρ. Η πιο συγκινητική, σιωπηρή διαμαρτυρία που έχω ως τώρα δει. Ένα ζευγάρι νεαρών Βραζιλιάνων τραγουδούν την "Κουκαράτσα" και χορεύουν. Έτσι διαμαρτύρονται αυτοί. Εκατοντάδες Ιταλοί φοιτητές έξαλλοι και άλλες τόσες φοιτήτριες αναμαλλιασμένες, όμοιες με τον διάσημο πίνακα του Ρενάτο Γκουτούζο "Αναγεννημένη Ιταλία", ορμούν και πέφτουν πάνω στην εφτασφράγιστη σιδερένια πόρτα της πρεσβείας που τη στηρίζουν με τις πλάτες τους δεκάδες αμήχανοι καραμπινιέροι. Και ο Μπιθικώτσης, μεταμφιεσμένος σε μεγάφωνο, κρυμμένος στα πλατάνια που βρίσκονται απέναντι απ το κτίριο, σκεπάζει με τη φωνή του τις κραυγές, τα συνθήματα, τις απειλές. "Κάτω απ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σκοινί".