Περπατώ. Περπατώ στο πάρκο. Γύρω μου υπάρχουν κεφάλια. Που βγαίνουν από το γρασίδι. Που πηδούν στο σιντριβάνι. Που παίζουν μπάλα. Να ένα κεφάλι που κοιτάει. Ένα που απορεί. Ένα που γελάει. Αποκλείεται! Δεν είναι κεφάλια. Κάθομαι οκλαδόν και κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Βάζω τα χέρια μου σε θέση διαλογισμού, είπα ένα-δυο οοοομμμ και ξανανοίγω τα μάτια μου. Πράγματι, κοιτώντας γύρω μου, δεν υπάρχουν πια κεφάλια. Οπότε συνεχίζω τον περίπατό μου ανενόχλητος, κρατώντας το κεφάλι μου με το δεξί μου χέρι.