Με Το σχέδιο του Φιλοσόφου συνεχίζουμε στις εκδόσεις Σαιξπηρικόν τις υποσημειώσεις πάνω στις σχέσεις ανάμεσα σε γραφή, εικαστικές τέχνες και φιλοσοφία μέσα από κάποιες ενδεικτικές στιγμές και επιλέγοντας σύντομα κείμενα και σχολιασμούς. Ξεκινήσαμε με το «Πάουλ Τσέλαν. Από το είναι στο άλλο» του Λεβινάς (2020), τον «Τελευταίο πίνακα ή το πορτραίτο του Θεού» της Σιξού (2021) και συνεχίζουμε τώρα με ένα όχι και τόσο γνωστό επεισόδιο στη διαδρομή του Ζακ Ντεριντά, την έκθεση που επιμελήθηκε ο ίδιος στο Λούβρο το 1990 με τίτλο «Αναμνήσεις τυφλού. Η αυτοπροσωπογραφία και άλλα ερείπια». Το «σχέδιο του φιλοσόφου» είναι ο τίτλος μιας συνέντευξης που έδωσε ο Ντεριντά με αφορμή αυτή την έκθεση όπου παρουσιάζει με τρόπο απλό και συνοπτικό κάποιες όψεις των σχέσεων ανάμεσα στη σχεδιαστική πρακτική και τη σκέψη. Σκοπός μου αρχικά ήταν να ανασυστήσω τις προσεγγίσεις του Ντεριντά για το σχέδιο, με αναφορά και σε άλλα κείμενά του, αναφέρομαι στην πρόσφατη συλλογή κειμένων με τίτλο: Thinking out of sight. Writings on the arts of the visible (University of Chicago Press, 2021) η οποία είχε κυκλοφορήσει αρχικά στα γαλλικά Penser à ne pas voir: écrits sur les arts du visible, 1979-2004 (La Différence, 2013). Τελικά, το όλο εγχείρημα εξελίχθηκε σε μια πειραματική διατύπωση κάποιων δικών μου σκέψεων για το σχέδιο και την πράξη της σχεδίασης με τον τίτλο «η σκέψη ως τέχνη του ορατού». Θωμάς Συμεωνίδης