Πολλοί κοινωνιολόγοι αυτοαποκαλούνται πια «Σχεσιακοί Κοινωνιολόγοι», αλλά εννοούν εντελώς διαφορετικά πράγµατα. Στην πλειονότητά τους, αποδέχονται µια «επίπεδη οντολογία» η οποία ασχολείται αποκλειστικά µε δυαδικές σχέσεις. Συνεπώς, δεν µπορούν να εξηγήσουν το πλαίσιο εντός του οποίου συµβαίνουν οι σχέσεις ή οι συνέπειές τους, παρά µόνο ως αθροίσµατα ατέλειωτων «διαδράσεων». Το παρόν βιβλίο υιοθετεί µια διαφορετική προσέγγιση η οποία θεωρεί την ίδια «τη σχέση» µια αναδυόµενη ιδιότητα µε εσωτερικά αιτιακά αποτελέσµατα για τους συµµετέχοντες και εξωτερικά για άλλους. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν πως οι περισσότεροι «Σχεσιοκράτες» δεν έχουν επίγνωση του ότι αναλυτικοί φιλόσοφοι όπως ο Searle, η Gilbert και ο Tuomela προσπαθούν επί χρόνια να νοηµατοδοτήσουν το «Εµείς» ως εξαρτώµενο από την αµοιβαία αποβλεπτικότητα. Οι Donati και Archer µετατοπίζουν το επίκεντρο µακριά από το «Εµείς νοµίζουµε» και υποστηρίζουν ότι η «έννοια του Εµείς» προέρχεται από τους αναστοχαστικούς προσανατολισµούς των υποκειµένων ως προς τα αναδυόµενα σχεσιακά «αγαθά» και τα «δεινά» που τα ίδια δηµιουργούν. Η προσέγγισή τους µπορεί να ονοµαστεί «Σχεσιακός Ρεαλισµός», αν και προτάσσουν πως και οι ρεαλιστές απέτυχαν να ερευνήσουν το «Σχεσιακό Υποκείµενο».