H ΔΕΚΑΤΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ του Δημήτρη Κρανιώτη Το τάνταλο τάλαντο του λόγου στοχεύει να διαυγάσει μερικούς καίριους κι επίκαιρους προβληματισμούς της εποχής μας, καθώς και να εξιχνιάσει —τόσο με τον οίστρο και τον ρυθμό της ποίησης, όσο και με την ποίηση του στοχαστικού λόγου— μερικές θεμελιώδεις ερωτήσεις. Γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν αυτή την εποχή και δη σ᾽ αυτούς τους δυσοίωνους καιρούς που διανύουμε; Θέτει η συλλογή ερωτήματα, εξάπτει την φαντασία, ανιχνεύει κι αναστοχάζεται με άλματα λοξά το μεγαλείο και την μηδαμινότητα της ανθρώπινης ζωής. Έρχεται αντιμέτωπη, με άλλα λόγια, με την αδήριτη τραγικότητα της μοίρας του ανθρώπου στον βαθμό που οι άνθρωποι αδυνατούν να γνωρίζουν πού βρίσκεται το «καλό» και πού το «κακό». Τι άλλο θα μπορούσε, κατά τον Ποιητή, να είναι η Ποίηση παρά αυτή η δύναμη, η ορμή, ο έρωτας που ακροβατώντας ιχνηλατεί και μορφώνει την Άβυσσο για να υποδεχτεί το άδηλο και άγνωστο φως της ετερότητας; Μήπως το φώς δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συσπείρωση του σκότους στον πυρήνα του μυστηρίου; Ποίηση δεν είναι, εν κατακλείδι, ο Έρως που μπορεί να γεννήσει και να υποδεχτεί το θαύμα που ονομάζεται πραγματικότητα;