Τo "Θαλασσινό Κοιμητήριο" του Πωλ Βαλερύ είναι δίχως άλλο το πιο περίφημο ποίημά του. Προ πολλού ήδη, εκείνος που είχε γίνει γνωστός κάποτε σαν "ο ποιητής της Νεαράς Μοίρας", του ποιήματος εκείνου, δηλαδή, που τον είχε αναδείξει από τη μια μέρα στην άλλη σαν το νέο μεγάλο ποιητή της Γαλλίας, έχει γίνει πλέον "ο ποιητής του Cimetiere Marin". Έτσι, το παραθαλάσσιο νεκροταφείο της γενέτειρας του Σετ, που το απαθανάτισε με το κορυφαίο αυτό ποίημα, του το ανταπέδωσε, χαρίζοντας του κι εκείνο την αθανασία. Πρόκειται για ένα ελεγειακό ποίημα, αφού θέμα του είναι ο θάνατος, το οποίο, όμως, το διαπερνά με τέτοια δύναμη ο ορμητικός χείμαρρος της ζωής που αντιστέκεται, διεκδικώντας τα δικαιώματα της, ώστε διαμορφώνεται βαθμιαία, στην πραγματικότητα και κορυφώνεται από ένα σημείο κι έπειτα, σε μια Ωδή στη Ζωή. Αποτέλεσμα που υποβοηθείται αποφασιστικά από την έντεχνη εναλλαγή ομαλών και "παρατονισμένων", πέραν σχεδόν των δυνατοτήτων της γαλλικής γλώσσας, δεκασυλλάβων στίχων, και η οποία ασφαλώς δεν είναι ξένη προς την ειδική γοητεία που ασκεί επάνω μας το ποίημα αυτό. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)