"Η Βαβυλών εστάθη ποτήριον χρυσούν εν τη χερί του Κυρίου, μεθύον πάσαν την γην", αναβοά ο Ιερεμίας, και στα λόγια του προφήτη αντανακλάται ο θαυμασμός που αισθάνονταν προς αυτή την πόλη οι λαοί του αρχαίου κόσμου. Στους καταλόγους των Επτά Θαυμάτων μόνο σ αυτήν ανήκουν ολόκληρα δύο θαύματα. Τώρα ξέρουμε ότι τα θαύματα της Βαβυλώνας υπήρξαν περισσότερα. Το μεγαλύτερο όμως Θαύμα της Βαβυλώνας ήταν η ίδια η πόλις. Όντως καμία άλλη πόλη της αρχαιότητας δεν προκαλούσε τόσο θαυμασμό στον ευατό της. Ήταν το στέμμα της οικουμένης. Ήταν πρόδρομος (προάγγελος, προτότυπο) της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης. Ήταν η Πόλις. Γι αυτό και την επέλεξε για την πρωτεύουσα της κοσμοκρατορίας του ο Μέγας Αλέξανδρος. "Εν τη Βαβυλώνι μάχη" παρά την απόσταση τριακοσίων εξήντα σταδίων ονομάζει ο Ξενοφώντας τη μάχη για το στέμμα του Περσικού κράτους, στην οποία συμμετείχαν και οι περίφημοι Μύριοι Έλληνες μισθοφόροι. Ο αυτόπτης μάρτυρας αυτού του πασίγνωστου χάρη στον Ξενοφώντα γεγονότος ήταν ο "αντίπαλος" του μεγάλου Αθηναίου συγγραφέα, ο Κτησίας ο Κνίδιος, αυλικός του Πέρση βασιλιά, "ο πιο Πέρσης από τους Έλληνες συγγραφείς".