"Αυτό το βιβλίο λέει πολλά σχετικά με την αντίληψη του συγγραφέα για τον πολιτισμό και για τη δέσμευσή του να συμβάλει ώστε να συμμετέχουν όλοι σ αυτόν. Η ποίηση, το θέατρο, συχνά γίνονται αντιληπτά σαν ένα πεδίο απροσπέλαστο, ενώ πολλές τέχνες χαρακτηρίζονται στα βιαστικά ήσσονες. Μια ένδειξη αυτής του της επιθυμίας; Η επιλογή της μαριονέτας ως μέσου έκφρασης, πράγμα διόλου ακίνδυνο ανάμεσα στις καθιερωμένες ιεραρχίες και τις προκαταλήψεις του ακαδημαϊσμού. Του χρειάστηκε όλη του η περιέργεια και μια αμείωτη επιμονή για να δημιουργήσει τη ζωή από κομμάτια ξύλο και ύφασμα και για να αποδώσει στην τέχνη αυτή τον ευγενή χαρακτήρα της... Η αφήγηση που μας δίνει δεν είναι διδακτική ούτε θεωρητική. Είναι η διαδρομή ενός ανθρώπου που γίνεται, όσο κρατάει ένα βιβλίο, μάρτυρας της χαράς και της λύπης του, ένας προσεχτικός τεχνίτης που είναι ταυτόχρονα εφευρέτης και δημιουργός".