Η ποίηση ως μαρτυρία με επίκεντρο το τραύμα και το πάσχον σώμα. Ιταλόγλωσσα ποιήματα εκτοπισμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης: πρόκειται για Ιταλοεβραίους (Πρίμο Λέβι, Έντιθ Μπρουκ), για αντιστασιακούς (Λοντοβίκο Μπαρμπιάνο ντι Μπελτζοϊόζο, Κουίντο Οζάνο, Μπρούνο Βαζάρι, Μίρκο Τζιουζέπε Κάμια) και για αιχμάλωτους πολέμου (Μπρούνο Λόντι).Τα ποιήματα «συνομιλούν» με τα αφηγηματικά κείμενα αρκετών από τους προαναφερθέντες, αλλά και με μαρτυρίες, όπως εκείνες των Λιλιάνα Σέγκρε, Γκότι Μπάουερ, Τζιουλιάνα Τεντέσκι. Μέσα από τον ποιητικό λόγο αναδύονται οι πτυχές, καθώς και οι συνέπειες της φρίκης στη μετέπειτα ζωή των επιζώντων: η κακοποίηση, η βία, η έκθεση του σώματος σε εξαιρετικά δυσμενείς καιρικές συνθήκες, η απώλεια της θηλυκότητας για τις κρατούμενες, η αφόρητη δίψα, η νόσος της πείνας (hunger disease), η Μετατραυματική Αγχώδης Διαταραχή (PTSD). Αναπόφευκτα, γνωστικά πεδία, όπως η ψυχολογία, η ψυχανάλυση και οι νευροεπιστήμες, σε συνδυασμό με την αναφορά στο ιστορικό πλαίσιο συμβάλλουν στη διεπιστημονική προσέγγιση του θέματος. Σημείο εκκίνησης αποτελούν τα ποιήματα του Πρίμο Λέβι, του οποίου άλλωστε η μαρτυρία αποτελεί βασικό σημείο αναφοράς, καθώς η διεισδυτική του ματιά καθιστά τα έργα του με τίτλο Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος και Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν κορυφαία δείγματα στρατοπεδικής λογοτεχνίας.