Το "Χάρτινο κανό" είναι η πρώτη μείζων μελέτη της θεατρικής ανθρωπολογίας. Αποστάζει όλη την έρευνα της ISTA και εστιάζει στο προ-εκφραστικό επίπεδο της τέχνης του ηθοποιού. Ο Μπάρμπα το ορίζει ως τη βασική τεχνική, η οποία δημιουργεί σκηνική παρουσία. Ένα διευρυμένο και αποτελεσματικό σώμα, το οποίο μπορεί να αδράξει και να οδηγήσει την προσοχή του θεατή. Το "Χάρτινο κανό" εναλλάσσεται μεταξύ της απροκατάληπτης ανάλυσης και των παρατηρήσεων ενός μανιώδους ταξιδιώτη, ο οποίος αποκαλύπτει την αξία του θεάτρου ως πειθαρχία και εξέγερση. Περιέχει έναν γοητευτικό διάλογο μεταξύ των δασκάλων των ασιατικών τεχνικών αναπαράστασης και των ευρωπαϊκών δασκάλων του δυτικού εικοστού αιώνα -όπως είναι ο Στανισλάβσκι, ο Μέγιερχολτν, ο Κραίηγκ, ο Κοπώ, ο Μπρεχτ, ο Αρτώ, ο Ντεκρύ, ο Γκροτόφσκι- καθιστώντας τη σκέψη τους και τις τεχνικές τους προσιτές και ουσιαστικές για τη σύγχρονη θεατρική πράξη. Ο "Χάρτινο κανό" εδραιώνει -πέραν πάσης αμφιβολίας-, τη σπουδαιότητα της πρακτικής και θεωρητικής δουλειάς του Μπάρμπα για τους σπουδαστές και τους θεατροποιούς του παρόντος.