Το πιο λαμπρό επίτευγμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού παραμένει δίχως άλλο η καλλιέργεια του λόγου, νοουμένου όχι μόνον ως πνευματικού περιεχομένου αλλά και ως μέσου έκφρασης της σκέψης. Αυτή η καλλιέργεια, που κορυφώνεται και φθάνει στην κλασικότητά της τον 4ο αι. π.Χ., απαίτησε μακρό χρόνο εξέλιξης, εφ όσον άρχισε από το έπος με τον σχετικά απρόσωπο χαρακτήρα, για να καταλήξει μέσω της λυρικής και τραγικής ποίησης στον ανθρωποκεντρικό πεζό λόγο.