Το τοπίο γύρω μας αλλάζει πια με τέτοιο ρυθμό που δεν μας επιτρέπει καμιά παρέμβαση αναχαίτισης των αλλαγών. Η απόλυτη κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση συνεπάγεται μοιραία την καταστροφή του τοπίου. Μέσα σε μια γενιά όλα αλλάζουν κλίμακες και χρήσεις, σημάδια χάνουν τη σημασία τους, ιστορίες, μνήμες και τοπωνύμια εξαφανίζονται. Η ζωγραφική, σε αντίθεση με τη φωτογραφική μηχανή, επιλέγει, ερμηνεύει, συμπυκνώνει και δείχνει. Το τοπίο ως ζωγραφικό έργο έχει ερμηνευτεί στη ζωγραφική θεολογικά, συμβολικά, τοπογραφικά, λυρικά και φυσικά πολύ προσωπικά. Η προσωπική αυτή ερμηνεία στον 19ο και τον 20ο αιώνα κυριάρχησε. Ο επίγειος παράδεισος, η ιερότητα του τοπίου, μετατέθηκαν σε μια πιο προσωπική μυθολογία. Είναι αυτή η μυθολογία που σήμερα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, δεν μπορεί να ανταποκριθεί, γιατί η ταύτιση με το τοπίο είναι πια αδύνατη λόγω της καταστροφής του. Έτσι, το τοπίο σήμερα μπορεί να ζωγραφιστεί μόνο ως η μνήμη ενός τοπίου. [...] Επιλέγοντας να ζωγραφίσουμε, λοιπόν, ένα τοπίο σήμερα, μοιάζει να κάνουμε περίπου ότι άρχισαν οι ζωγράφοι και οι ποιητές την εποχή της Αναγέννησης, όταν ανακάλυψαν το τοπίο ως ιδέα, ως εικόνα της οργάνωσης του κόσμου ή ως προσέγγιση με το θείο. Η διαφορά είναι ότι εμείς δεν το έχουμε πια μπροστά μας, εμποδισμένοι από τις κατακλυσμιαίες αλλαγές του. Πρέπει να το ανακαλύψουμε ξανά μέσω της μνήμης μας. [...] Κ.Σ. - Γ.Χ. Σφεντούρι Αιγίνης, καλοκαίρι 2004.