Ο Γιώργος Ζωγράφος επιμένει να στοχάζεται, να οδύρεται για το υπάρχειν, να προσεύχεται στο παν, να συνδυάζει το μηδέν με το άπειρο, να ανακαλύπτει Θεό εκεί που δεν το υποπτεύονται οι ανίδεοι και οι χορτάτοι. Ο Γιώργος Ζωγράφος τραγουδάει σαν το τριζόνι και προειδοποιεί σαν την κουκουβάγια, πως κάτι δυσοίωνο έρχεται... (για ορισμένους). Βλέπει εκεί που δεν βλέπουμε, όσοι φοράμε μαύρα γυαλιά, ακούει εκείνα που δεν ακούμε, όσοι φοράμε μαύρα γυαλιά, ακούει εκείνα που δεν ακούμε, όσοι φοράμε ωτοασπίδες, και ψάχνει με τρυφερότητα τα απλά, τα ταπεινά, τα ανθουλάκια και μυριστηκά. Ο Γιώργος Ζωγράφος ξέρει ν αγαπά και ν αγαπιέται, ξέρει να δίνει χέρι βοηθεία, ξέρει να σου παίρνει τον πόνο και να σε παρηγορεί. Πάντα ήταν ποιητής και ως ηθοποιός και ως τραγουδιστής και ως συμπολίτης. Σεβόταν τα πράγματα, τον άλλο και τον εαυτό του. Γι αυτό και τον θυσιάζει συχνά με απλοχεριά στο βωμό της αλληλεγγύης.