ΣΤΗ ΝΕΑ συλλογή του Γιώργου Κατραούρα, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, είναι άλλος ο χρόνος των ποιημάτων: αυτή τη φορά μένει να στραγγίζει πάνω από τις δυο φλέγουσες εστίες της ύπαρξης, τον έρωτα και τον θάνατο, που, αντικριστά η μία στην άλλη, δεν παύουν να καίνε σαν αρχαίες δάδες. * * * ΦΕΥΓΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ Δεν υπάρχει στο θάνατο παρά μόνο κάτι από γέλιο φλόγισε τα λόγια σου ήρεμα για να φύγει στο ύψος του ό,τι δόξασες. ΤΟΙΧΩΜΑΤΑ Δεν θυμάμαι από που κληρονόμησα αυτά τα μεγάλα στρωσίδια. Ξέρω —μόνο— ότι άφησα το δρόμο γιατί βαρέθηκα του θανατά καμιά κληρονομιά δεν ησύχασε τους ζωντανούς μόνο τα παιδικά μας χρόνια σκίσανε τα τοιχώματα του μυαλού με τρέλα· για να βρουν το φίδι του Λόγου εξαγνισμένα.