Φθινόπωρο του 1945. Έναν χρόνο μετά τη λήξη του πολέμου, η Αλβανία ετοιμάζεται για εκλογές. Αν και το καθεστώς που εγκαθιδρύεται ταχύτατα τις διαφημίζει σαν «τις πρώτες ελεύθερες εκλογές», τους υποψηφίους τους διορίζει η Κεντρική Εξουσία. Μια ομάδα αντρών από τη Χιμάρα ‒μόνο αυτοί σε όλη τη χώρα‒ δεν αποδέχονται τον διορισμένο υποψήφιο· επιθυμούν να τον εκλέξει ο ίδιος ο λαός. Σε διαπραγμάτευση με τον απεσταλμένο της Κυβέρνησης, θέτουν επιπλέον τα πατροπαράδοτα δικαιώματά τους ως άνθρωποι ελεύθεροι σε περιουσία, θρησκεία και ελληνική παιδεία. Πρόκειται για δικαιώματα που έχουν θεσπιστεί από την Κοινωνία των Εθνών και που το ίδιο το κομμουνιστικό κόμμα είχε υποσχεθεί, κατά τη διάρκεια του πολέμου, πως θα τα σεβαστεί. Όμως, οι καιροί έχουν αλλάξει, οι κομμουνιστές νιώθουν παντοδύναμοι και ο απεσταλμένος που έρχεται να διαπραγματευτεί τους αγνοεί και τους απειλεί. Τότε, σε συνεννόηση και με τα υπόλοιπα χωριά, αποφασίζεται η αποχή. Την ημέρα των εκλογών, στις 2 Δεκέμβριου 1945, στη Χιμάρα ψηφίζουν μόνο έντεκα από επτακόσιους και πλέον ψηφοφόρους. Τα άλλα χωριά αθέτησαν τον όρκο τους. Οι είκοσι επτά πρωτεργάτες της αποχής συλλαμβάνονται και περνάνε από μια στημένη δίκη. Υπερασπίζονται με σθένος τα ιδανικά τους, αν και γνωρίζουν εκ των προτέρων την κατάληξη: κάποιοι από αυτούς θα εκτελεστούν ενώ οι υπόλοιποι θα σαπίσουν στις φυλακές.