ΦΟΒΑΜΑΙ Φοβάμαι. Το ύψος του ακατοίκητου θαυμαστικού όπως επαναλαμβάνεται τρεις φορές μετά την προδομένη λέξη. Το ξαφνικό τηλεφώνημα μιας υπεραστικής απώλειας, τις ανοιξιάτικες μέρες των παιδιών και των πορνείων, τα περιστέρια που κοιμούνται στις ηρωικές σκιές των αγαλμάτων. Το δεύτερο ζευγάρι κλειδιών που δε χρειάστηκε ποτέ, όσες φωτογραφίες δεν είσαι, τις τελείες πριν γίνουν αποσιωπητικά. Ψέματα. Φοβάμαι μόνο την μετά θάνατον, πιθανή, αθανασία. Γι’ αυτό και μαζεύω από τώρα εμφιαλωμένα αποθέματα τέλους. Ποτέ δεν ξέρεις...