Τυφλή Δικαιοσύνη τιτλοφόρησε τη νουβέλα του ο Λυκούδης. Όταν η ανάγνωση κειμένων της λογοτεχνίας ήταν κάτι παραπάνω από καλή συνήθεια, αγγίζοντας και τον τρόπο ζωής, οι δικαστικές πλάνες συγκινούσαν την κοινή γνώμη ακόμη περισσότερο μεταπλασμένες απ’ το χέρι έμπειρων συγγραφέων. Σε τόπους ιστορικούς και ειδυλλιακά μέρη του σημερινού Δήμου Δελφών, ασίγαστα τυφλά πάθη οδήγησαν σε γεγονότα που αναστάτωσαν την κοινωνική ζωή και κίνησαν το ενδιαφέρον ενός καλλιεργημένου θεράποντα της ανθρώπινης Θέμιδας που πέρασε κάποια χρόνια αργότερα απ’ το Πρωτοδικείο Παρνασσίδος. Με τη γραφίδα του ο συγγραφέας «μυθοποιεί» την πραγματικότητα, δηλαδή αυθαιρετεί απέναντί της και κατορθώνει να γίνεται πειστικός στον αναγνώστη. Στη νουβέλα, η δικαστική πλάνη, που επιφέρει την ηθική και μοιραία και τη φυσική εξόντωση του αθώου και συμπαθούς θύματος, συνδέεται με μια προηγηθείσα στυγερή δολοφονία και μια εν τέλει, αιφνίδια κι ανεξήγητη στην κοινωνία αυτοχειρία.