Τα τελευταία λίγα χρόνια, κι είναι πανελλήνιο το φαινόμενο, άρχισαν πολλοί να γράφουν τις αναμνήσεις τους για την Θεσσαλονίκη, για τις πόλεις τους. Ο καθένας για την γειτονιά του κυρίως αλλά και με επέκταση σε άλλες περιοχές. Όλα είναι κείμενα από καρδίας και θα φάνουν χρήσιμα στο μέλλον. Από τα μπαΐρια του Σουρούνη μέχρι τους ανθόκηπους του Κάτου στην κάτω γραμμή. Και νάναι ανάμεσα τους ο Λυσσαρίδης με τα μάρμαρα του Διοικητηρίου κι ο Ζαφείρης με τις ερωτικές γωνιές. Σ αυτούς τους πειρασμούς φαίνεται ότι υπάκουσα κι εγώ και περπάτησα λίγο πιο πέρα. Στις περισσότερες σελίδες, βέβαια, δεν πήγα πολύ μακρυά. Ιστόρησα τον Φαλάκρα και το καφενείο του. Κατέγραψα την έλευση της Roma Pizza από το Βανκούβερ μέσω Καλλιθέας. Πάντα οι μνήμες μου, όμως, συνεδέοντο με την πολιτική κατάσταση της χώρας μας. Πίστευα και πιστεύω ακραδάντως ότι και η παραμικρή μας κίνηση επηρεάζεται από τους κρατούντας. Κάθε εποχή αντανακλά το ήθος των κυβερνώντων. Αντικατοπτρίζει την ειλικρίνεια των λόγων και των πράξεών τους. Γι αυτό λοιπόν γράφοντας για την δεκαετία του 60 δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθής στον Καραμανλή και στον Παπανδρέου και στις διαμάχες τους. Αβίαστα επομένως επιβεβαιώνεται η πεποίθησή μου περί της αναγκαιότητος της αναφοράς στους πολιτικούς. Σήμερα πάλι, υστέρα από σαράντα χρόνια, τα ίδια ονόματα κυβερνούν τον τόπο. Λίγο δύσκολο να είναι σύμπτωση.