Αυτή η ιστορία είναι αληθινή. Τα πρόσωπα και τα ζώα ήταν υπαρκτά. Το μόνο που έκανε η συγγραφέας είναι να νιώσει τα συναισθήματα των ζώων και να κάνει τους διαλόγους. Τα πουλιά και τα ζώα που έζησαν στην τζαμαρία αυτή, δεν έπαψαν ποτέ να ονειρεύονται τις χαμένες τους πατρίδες. Παρόλο που η οικογένεια αυτή τα φρόντιζε, τα αγαπούσε και τα περιποιόταν, αυτά δεν έπαψαν να έχουν το νου τους να το σκάσουν, να λιποτακτήσουν, να φύγουν από τα κλουβιά τους, να νιώσουν ξανά την ελευθερία. Να συναντήσουν τα κοπάδια τους, τα λιβάδια τους, τα ποτάμια τους. Οι μνήμες νωπές για τα αγριοπούλια. Τίποτε δεν τα κάνει ευτυχισμένα όσο η ελευθερία. Κάποια ευγενική ψυχή θα το νιώσει αυτό και κάποιο ευλογημένο χέρι θα ανοίξει τα κλουβιά τους και θα τους χαρίσει την ελευθερία.