[...] Η ποίηση του Σωτήρη Παστάκα είναι βιωματική, ελλειπτική, νοτισμένη από μνήμες προσωπικές, αλλά και συλλογικές, λειτουργεί ως μια καταγραφή της αστικής ζωής και των αδιεξόδων της, αλλά και ως απολογισμός των όσων έχουμε ζήσει και μη. (Δίφωνο, Καλοκαίρι 2007) Τώρα που απέκτησα συγγενείς και φίλους ανάμεσα στους νεκρούς, ο γάτος μου όλο και σκαλίζει το χώμα. Τώρα που κάθε λουλούδι ανθίζει μέσα στο πένθος, κι οι γλάστρες μου φέρουν το όνομα εκείνων που έχουν πεθάνει, ο γάτος μου τριγυρνώντας από τη μια στην άλλη, με τα μπροστινά πόδια του σκάβει, με τα πίσω κλοτσάει, γέμισε χώμα την ταράτσα μου, κοκαλάκια και νεκροκεφαλές, πειστήρια αγάπης ανθρώπων που εκείνος δεν αγάπησε επειδή δεν τους γνώρισε, αλλά σήμερα μπήκε στον κόπο και κουβάλησε ανάμεσα στα δόντια του, απ τη βεράντα και τον απέθεσε μπροστά στα πόδια του γραφείου μου τον Θανάση - αύριο ποιος ξέρει ποιον θα ξεθάψει.