Χριστούγεννα; Πάσχα; Αίμα. Από ομφάλιους λώρους; Από σφαγές; Ένας άνθρωπος. Άνδρας; Γυναίκα; Ένας άνθρωπος. Κι ένα πειρατικό. Ένα αμπάρι με σκαρταδούρα. Ένας άνθρωπος. Ένα υπόγειο. Μια γεννήτρια με ημερομηνία λήξης. Ένας κοπτοράπης. Και τριγύρω βελόνες, σακοράφες, μασουράκια, δακτηλύθρες. Ένας άνθρωπος. Ένας επίπλαστος παράδεισος. Ένα δέντρο. Και καβάτζα ένα φίδι. Κι ένας άνθρωπος. Ένα παιδί που δεν το πιασαν τα εμβόλια. Ξίδια. Και χολή. Κεφάλια. Ψυχές. Γιατροί. Παπάδες. Επιστήμονες. Αστοί. Εξουσία. Και μαρμίτες. Λαϊκά ξόρκια. Μαγικές ταμπλέτες. Ζωμός που χυλώνει. Αγάλματα προς πτώσιν και συν-μόρφωσιν. Τέσσερα σημεία αναφοράς χωρίς ορίζοντα. Κι ένας σαλεμένος δείκτης. Ένας άνθρωπος. Και τα πρόσθετα μέλη του. Μέλη επιστρατευμένα, προφυλακτικά, προστατευόμενα. Ένας άνθρωπος. Κι η μουσική του. Σημεία στίξης. Μουσικά σημεία. Και νότες. Βαριές ψιχάλες στην αρχή. Κι ύστερα βροχή. Όξινη μπόρα. Ανάθεμα κι Ανάσταση. Μα πρώτα θάνατοι. Τσιμπήματα. Δήγματα φιδιών, θάνατοι. Καύσεις. Πτώματα σωμάτων και ψυχών. Φυγαδευμένα. Κι άλλα πολλά. Πολλά. ΧΑΜΟΣ. Πώς να τα βγάλεις όλα σε σειρά; Ένας μόνος άνθρωπος! Άιντε κι ένα ψαλίδι... Λύση καμία. Μόνο αποφάσεις. Άλματα εις ύψος, εις μήκος, εις βάθος... Αιρέσεις και αναιρέσεις. Εις πλάτος...