Τα σχέδια της Σούλου, όπως και να παρουσιαστούν, αποτελούν πάντα ένα είδος βιβλίου, με την έννοια που έδιναν στη λέξη οι αλχημιστές και οι σουρεαλιστές. Αν τα παρατηρήσετε προσεκτικά θα ανακαλύψετε να υπάρχουν κρυπτογραφημένα σύμβολα, αιθέρια φαντάσματα, στιγμιαίες αιωρήσεις και ανισορροπίες, κατατονικές γυναικείες υπάρξεις, εσωτερικευμένα σκιρτήματα και υπομνήσεις του ασυνειδήτου. Για αυτό πρέπει να διαβάζουμε τα σχέδια αυτά σαν εύθραυστους υπαινιγμούς μυστηρίου, παιγνιώδεις ψυχικές δονήσεις όπου «συμβαίνουν τα πάντα και τίποτα», μικρόκοσμους με αστραπιαία διάρκεια. Μ ένα λόγο σαν πρωτογενή καλλιτεχνική εμπειρία και όχι σαν αισθητικό αίτημα. Έχει κανείς την εντύπωση ότι η επεξεργασία αυτών των σχεδίων είναι τόσο λεπτή και εύθραυστη όσο μια χειροποίητη κατασκευή που κινδυνεύει από μια ελάχιστη κίνηση των δακτύλων. Τα πάντα βρίσκονται σε μεταίχμιο: η ζωή και ο θάνατος, το λευκό χαρτί και το ίχνος του μολυβιού, η παιδική ηλικία και η φθορά, το σκοτάδι και το φως το καθετί τελοσπάντων και το αντίθετο του...