Από χριστιανική σκοπιά το πρόβλημα του πλούτου και το αναπόσπαστα συνδεόμενο μαζί του πρόβλημα της φτώχειας -πρόκειται για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος- δεν είναι ένα εξωτερικό πρόβλημα, για το οποίο λόγοι κοινωνικής απλώς σκοπιμότητας επιβάλλουν να βρεθεί κάποια λύση, αλλ ένα εσωτερικό πρόβλημα του ίδιου του Χριστιανισμού, το οποίο είναι υποχρεωμένος ν αντιμετωπίσει από εσωτερική αναγκαιότητα, ανεξάρτητα από τις υπαγορεύσεις της κοινωνικής σκοπιμότητας. Από τη στιγμή που η Εκκλησία δέχτηκε στους κόλπους της πλούσιους και φτωχούς -προϊόντα της ιουδαϊκής και της ειδωλολατρικής κοινωνίας απ όπου προέρχονταν οι πρώτοι χριστιανοί- αγκάλιασε στην πράξη το πρόβλημα του πλούτου και της φτώχειας και από τότε, είκοσι αιώνες τώρα, το κουβαλάει στα σπλάχνα της.