Ας πάμε πάλι πίσω στην χαμένη Θράκη. Στη Θράκη όπου βασιλεύει η Τουρκιά και δεν βρίσκεται ελληνικό ποδάρι και δεν ακούεται πλια η ελληνική φωνή. Ας πάμε εκεί όπου και η φύση η άγρια μένει η ίδια, κι οι μαλακοί κάμποι υπάρχουν απαράλλαχτοι κι οι θάλασσες φουσκώνουν και τρικυμίζουν το ίδιο, όπως πάντα αιώνια τρικύμιζαν, κι οι πολιτείες -μόνες οι πολιτείες- άλλαξαν ρυθμό, ζωή, κίνηση. Να, ο τριπόταμος Έβρος, που κατεβάζει τα θολά νερά του καβαλικεύοντας γεφύρια παμπάλαια βυζαντινά, και φουσκωμένος φτάνει στ ακρογιάλια του Αιγαίου. Κατεβαίνοντας έτσι κατάισα, δίχως πολλά κλωθογυρίσματα από τα βουνά της Βουλγαρίας μουρμουρίζει το τραγούδι του. Οι Βούλγαροι τ ακούν στη γλώσσα τους, οι Τούρκοι στη δική τους και μεις στη γλώσσα μας. Είναι το τραγούδι του Έβρου, αιώνιο και ατελείωτο. [...]