…Απόψε ήθελα να ονειρευτώ χάρτινα πλοία που αγκαλιά κρατούν μικρές Παναγιές και ταξιδεύουν σε όνειρα παιδικά. Μα με πρόλαβες. Ανήμπορο το χάδι σου ξεχάστηκε στου χρόνου την αδύναμη ανάσα. Κι απόρησα. Ήθελα να άντεχε και να ήταν διαμαντένιο κι όχι από στάχτη. Νικήθηκε η ψευδαίσθηση από την αλήθεια της ζωής. Το ήξερες; «Η ζωή πάντα κερδίζει», σου είχα θυμίσει όταν γονάτιζες. Μα δεν με πίστεψες. Κοίτα τώρα πόση δύναμη. Τα φτερά μιας πεταλούδας πάντα αντέχουνε. Με τη δεύτερη προσωπική της ποιητική συλλογή, η Ειρήνη Γεροντάρα απευθύνεται στη συλλογική μας μνήμη, στις υπαρξιακές μας ανησυχίες και στους φιλοσοφικούς μας προβληματισμούς. Η ποίησή της «κρατάει αγκαλιά τις θύμησες» και «κάθε μέρα το ίδιο σκοτάδι αναμόχλευε. Φορούσε το λευκό και βυσσινί πουκάμισο και το καλό το τζιν το πανταλόνι, κρεμούσε το τσιγάρο απ’ το στόμα κι έμπαινε στ’ αμάξι». «Διάβαζε πίσω από τις λέξεις…», «μίκραιναν οι μέρες καθώς μεγάλωναν οι σιωπές…». Η ποιητική συλλογή «Χρονικές Δευτερεύουσες» είναι «της ζωής η ποίηση».