"Την 1η Ιουνίου του 1999 βρέθηκα με πρησμένο πρόσωπο στο νοσοκομείο της Βενετίας, χωρίς να ξέρω ποιος είμαι. Μετά από λίγες μέρες με έστειλαν στον τόπο μου, στο Παρίσι, για πιο εμπεριστατωμένες εξετάσεις. Δεν διέγνωσαν όμως τίποτα το αφύσικο στο μηχανισμό του σώματός μου. Κατάλαβα, τότε, πως έπρεπε ν αναζητήσω μέσα μου την αιτία: η Βενετία είχε γίνει μια αρρώστια στη ζωή μου, από την οποία κινδύνευα να πεθάνω. Έμενε ν ανακαλύψω το γιατί. "Ξανάφερα τα βήματά μου στους γνώριμους δρόμους της πόλης που είχα αγαπήσει πάνω απ όλες, για να ξαναβρώ τα σκηνικά της, τους ήρωές της, τις ιδιαιτερότητές της. Ο όγκος των παρατηρήσεων που είχα κάνει μέσα σε τριάντα χρόνων αδιάκοπη άσκηση πήρε τη μορφή ενός ολόκληρου κόσμου. Οι κοντέσες μες στα παλάτσα τους, οι έτοιμοι να ελαφρώσουν τον τουρίστα κατεργάρηδες, η τρομερή μάγισσα, μητέρα του ωραιότερου ληστή, οι ερωτικές τρεχάλες μέσα σε πευκιάδες και σκοτεινά σοκάκια, το θάψιμο μέσα στην καυτή άμμο για να ξαναγεννηθώ, όλα όσα έδεναν τα νήματα της προσωπικής ιστορίας μου, έπρεπε να τα ανασυστήσω σαν να ξαναρχόμουνα στη ζωή". (Ζ.Κ.)