"H σύγχρονη αραβική ποίηση, ιδιαίτερα των δύο τελευταίων αιώνων -εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις- αδυνατούσε να αρθρώσει καθαρά το όνομά της. Aλλά, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, η συνείδηση μιας ελευθερίας, που κατακτήθηκε πρώτα από την τουρκική και ύστερα από την αγγλο-γαλλική αποικιοκρατία, της έδωσε μια ουσιαστική ώθηση, μια πνοή αποφασιστικής σημασίας. Aυτό που την εμπόδιζε να ορθώσει το ανάστημά της ήταν το βλέμμα εκείνο που αρνιόταν να δει οτιδήποτε άλλο πέρα από το δικό της πόνο, και προσπαθούσε να καταστήσει ορατό, διάφανο, το αληθινό της σώμα, που είχε αφανιστεί μες στ’ αποκοιμισμένα προάστια του χρόνου. (...) O Άδωνις αρθρώνει τον αληθινό λόγο της αραβικής γλώσσας, γιατί την αποκαθιστά, ανοίγοντάς της όλους τους δυνατούς δρόμους ενός στοιχήματος που είναι, πρώτα απ’ όλα, μια πρόκληση στον ίδιο τον εαυτό της. Δεν είναι ο ποιητής που αποδέχεται τη δύναμη του παρελθόντος για να προσδιορίσει το μέλλον σ ένα αμετακίνητο παρόν, όπως συμβαίνει με τον Kαβάφη - τον ποιητή που συνέχισε την παράδοση του ελληνικού πολιτισμού στη Mέση Aνατολή μέχρι την έσχατη πνοή του. Παρόν, για τον Άδωνι, είναι το μέλλον του ανθρώπου".