Υπαρξιακή η ποιητική γραφή της Ελένης Α. Σακκά στη δεύτερη ποιητική της συλλογή, με έκδηλη αφηγηματικότητα όπου μέσα από υπαινικτική διαδοχή λέξεων και ενίοτε τολμηρών και δυνατών εικόνων αγγίζει τον φιλοσοφικό στοχασμό με κυρίαρχα θέματα: τη φθορά του χρόνου, την αποδοχή της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, την απόγνωση, τη μοναξιά, αλλά κυρίως την ελευθερία, την αγάπη και τον έρωτα. Έντονη βιωματικότητα σε ποιητικό λόγο διαυγή αλλά και συνοπτικό, αλληγορικό, με εναλλαγή κυριολεκτικής και μεταφορικής χρήσης των λέξεων και συναισθηματική φόρτιση που ωθούν τον αναγνώστη σε μια υπαρκτική περιπέτεια αγάπης και αποδοχής των προσωπικών παθών και λαθών αλλά και της μοναδικότητας και ετερότητας των ανθρώπων μέσα απ’ την ελευθερία της ύπαρξής τους. Πρόσωπα, έρωτες, καταστάσεις, εποχές τωρινές και περασμένες, απορρίψεις, αποδοχές ανασυντίθενται και σημασιοδοτούνται εκ νέου σε μια εμπνευσμένη δυνατή ποιητική συλλογή, πυκνή, εξομολογητική, ειλικρινή και παρορμητική προκαλώντας τον εσωτερικό κόσμο του αναγνώστη σε προβολή και ταύτιση. Επιγραμματικό και αποφθεγματικό το τέλος των ποιημάτων εκφράζει τη λύτρωση του ανθρώπου από την αγωνία της εποχής καταδεικνύοντας τη δύναμη της ψυχής να ανατρέπει τα σκοτάδια με το φως που εκπέμπει η ελευθερία και ο έρωτας για τη ζωή. Χρώματα ελλιπή Μαζεύαμε κλαδιά και άχυρα καλοκαίρι του Αϊ- Γιαννιού για ν’ ανάψουμε φωτιές. Συναγωνίζονταν οι φλόγες σε κάθε γειτονιά τον ενθουσιασμό της νίκης μας. Χορεύαμε ψηλά με πύρινα τραγούδια, κυλιόμασταν σε βουνά απ’ αλωνισμένο σιτάρι, σκαρφαλώναμε στα δέντρα για να πιάσουμε τα σύννεφα και να κάνουμε τον ήλιο μεγαλύτερο· μας θάμπωναν οι ακτίνες του και πέφταμε σε κούνιες από παλιές κουρελούδες που κρέμαγαν στα κλαδιά ηλιοκαμένες γυναίκες με μαύρα τσεμπέρια και χρωματιστά φορέματα. Φτιάχναμε πολιτείες ολόκληρες με χώμα, νερό, πέτρες· κι αδημονούσαμε ο καυτός μεσημεριάτικος ήλιος να τις στερεώσει στο παρόν. Το βράδυ στο πιο ψηλό μπαλκόνι προσπαθούσαμε να ζωγραφίσουμε μα ήταν τα χρώματα ελλιπή.