Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Ο μικρόσωμος, σαν παιδάκι σχεδόν, ανθρωπάκος, ευέλικτος παρά τα χρονάκια που βάραιναν τους ώμους του, σηκώθηκε πηδώντας από το κρεβάτι του. Ένιωθε χαρούμενος και δυνατός όσο ποτέ άλλοτε. Ήταν σίγουρος ότι αυτή τη φορά το πείραμά του θα πετύχαινε. Ότι αυτοί που του είχαν δώσει την παραγγελία αυτή τη φορά θα ήταν ικανοποιημένοι. Πλύθηκε στα γρήγορα, για να μην ξυπνήσει τη γυναίκα του, έβαλε τη φόρμα του, γέμισε την ταΐστρα της γάτας με ξηρά τροφή και κατέβηκε στο υπόγειο του σπιτιού του. Εκεί όπου κανένας δεν μπορούσε να τον ενοχλήσει. Δεν υπήρχε ούτε κουδούνι στην πόρτα ούτε τηλέφωνο. Και οι τοίχοι του ήταν ντυμένοι με ειδικά ηχομανωτικά φύλλα.