Οι στρόφιγγες των ναρκωτικών ανοίγουν από πολύ ψηλά και καμία Αρχή και νόμος δεν μπορούν να τις φτάσουν για να τις κλείσουν. Αυτοί όμως που ανοίγουν και κλείνουν αυτές τις στρόφιγγες πάντα ξεχνάνε πως ό,τι είναι ψηλά για τους ανθρώπους είναι χαμηλά για το Θεό. Τα βλέπει, δεν ξεχνάει και πάντα τιμωρεί εκεί που πονάει και δεν το περιμένουν. Η ιστορία, αληθινή ή φανταστική, δεν έχει καμία σημασία. Το απόσταγμά της ένα: Επειδή, δυστυχώς, τα παιδιά μας που πέφτουν στα ναρκωτικά συνήθως δε ζουν για να δούνε την τιμωρία του Θεού, μία πρόληψη υπάρχει: το συναισθηματικό δέσιμο, η φροντίδα και, προπαντός, το καλό παράδειγμα των γονιών. Τουλάχιστον -και επιτέλους- του ενός από τους δύο.