Η ποιητική εμπειρία του δεκάτου ενάτου και του εικοστού αιώνα άλλοτε έρχεται αντιμέτωπη με την «απειλητική» ανάπτυξη της επιστήμης και την κυριαρχία του ορθολογισμού και άλλοτε ενσωματώνει δημιουργικά τις κατακτήσεις και τα επιτεύγματα της τεχνολογικής, ακόμα και της διαστημικής περιπέτειας. Με αφετηρία το γόνιμο «διάλογο» των υπερρεαλιστών και του Ελύτη με το έργο του Μallarme, το βιβλίο αυτό προχωρεί σ έναν προβληματισμό γύρω από το θέμα του χώρου και, προπαντός, του χρόνου, έτσι όπως βιώνονται από πολλούς ποιητές, για να συγκροτήσουν μιαν απάντηση στην αγωνία και στο άγχος του θανάτου. Με αναφορές στις θεωρίες του Gaston Bachelard, του Georges Poulet, του Gilbert Durand και στο έργο του Ελύτη και πολλών Γάλλων ποιητών, αναδεικνύεται η στενή σχέση ανάμεσα στην ποιητική δημιουργία και τη νεότερη και σύγχρονη επιστημονική περιπέτεια, αλλά και η αναζήτηση ενός ανανεωμένου ανθρωπιστικού οράματος.