-Τα γεγονότα που περιγράφει ο Βρυέννιος στο ιστορικό του έργο εξελίσσονται στο δεύτερο μισό του 11ου αιώνα. Ο 11ος αιώνας, μια εποχή καθοριστικής σημασίας για τις τύχες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, παρουσιάζει μια μεγάλη αντίθεση. Μέχρι το πρώτο τέταρτο του αιώνα αυτού κυριαρχεί η ισχυρή προσωπικότητα του Βασιλείου Β΄ Βουλγαροκτόνου (976 - 1025), επί της εποχής του οποίου η αυτοκρατορία φτάνει στη μεγαλύτερη ακμή της. Στα χρόνια του μεγάλου αυτού ηγεμόνα, υποτάσσεται η Βουλγαρία μετά από μακροχρόνιο και αιματηρότατο πόλεμο (1018) και ο Δούναβης ξαναγίνεται το βόρειο σύνορο του κράτους σταθεροποιούνται οι κτήσεις στη Ν. Ιταλία τα κράτη του Καυκάσου (Γεωργία, Ιβηρία, Αρμενία) είτε προσαρτώνται είτε γίνονται βυζαντινά "προτεκτοράτα" τέλος οι Άραβες παρακμάζουν ως στρατιωτική δύναμη κάτω από τα κτυπήματα των αραβομάχων αυτοκρατόρων Νικηφόρου Φωκά, Ιωάννη Τζιμισκή και Βασιλείου Β΄, ενώ το ανατολικό σύνορο βρίσκεται και πάλι στη Μεσοποταμία. Η αυτοκρατορία δεν είχε φτάσει σε τέτοια έκταση από την εποχή του Ιουστινιανού τον 6ο αιώνα. Το κύρος και η δύναμη του Βυζαντίου βρίσκονταν στο απόγειό τους, ενώ η πνευματική του ακτινοβολία, μετά και τον ιστορικής σημασίας εκχριστιανισμό των Ρώσων (989), ήταν τεράστια