«Δεν φτάνει που γεννιέσαι, πρέπει να ζήσεις κιόλας. Και μη χειρότερα!» Η Άννα, μια μεσήλικη πρώην ηθοποιός, βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης. Μοναδικοί σύντροφοι η σκυλίτσα που της φέρνει ποτό, η σπιτονοικοκυρά που έρχεται για το νοίκι, προπάντων οι αναμνήσεις της. Τσακισμένη ψυχή μέσα σε πολύπαθο σώμα, σκηνοθετεί καθημερινά την αυτοβιογραφία της. Με λόγο παραληρηματικό και με το Stranger Song του Λέοναρντ Κόεν στο μυαλό της, ταλαντεύεται ανάμεσα στην έλλειψη μέτρου και το μέτρο των άλλων, στην εκδίκηση και την αυτοτιμωρία, στην πειθαρχία και την αναρχία. Μήπως όμως μέσα από αυτή τη σπαρακτική κραυγή αγωνίας, αυτή τη γεμάτη μαύρο χιούμορ κριτική του καθαρού παραλόγου, εξομολογείται μια ολόκληρη χώρα;