Τα "Υστερόγραφα" του Μίχου Κάρη αποτελούν μια σύντομη εκ βαθέων εξομολόγηση του συγγραφέα. Το χειρόγραφο που βρέθηκε μετά το θάνατό του αποτελεί μια σύντομη ανακεφαλαίωση της ζωής του. Ενα είδος υποθήκης που μοιάζει με ιδιόμορφη απολογία. Ζητά την επιείκεια του αναγνώστη για όσα δεν μπόρεσε να γράψει, εμποδισμένος από το βάρος μιας αμείλικτης βιοπάλης. Ο Μίχος Κάρης ανήκει σ εκείνους τους πεζογράφους της γενιάς του 30 που αποτελούν την κατηγορία των ταπεινών. Αυθεντικό ταλέντο, θύμα, όπως πολλοί λογοτέχνες της γενιάς του, ενός κοινωνικού αποκλεισμού, ένιωσε πολύ πιο κοντά στον Δημοσθένη Βουτυρά τόσο υφολογικά όσο και θεματολογικά. Μια λογοτεχνική συγγένεια που εξελίχθηκε σε μια πολύ θερμή φιλία. Το γράφιμο υπήρξε γι αυτόν μια ευτυχισμένη καταφυγή, που ερχόταν να αντισταθμίσει τις δυσκολίες της εξαιρετικά σκληρής ζωής του. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κύκλο των εκδόσεων Γκοβόστη με τη συλλογή διηγημάτων " Οταν βραδιάζει" (1937) και στη διάρκεια της ζωής του εξέδωσε έξι ακόμη συλλογές διηγημάτων μένοντας πάντα πιστός στην προσπάθεια δημιουργίας ψυχογραφημάτων των απλών ανθρώπων. [...] [...] Τα "Υστερόγραφα" είναι ένα ανεπεξέργαστο λογοτεχνικά υλικό που, με την αυθεντικότητα της εξομολόγησης, σκιαγραφεί με αδρές πινελιές μια εποχή που αρχίζει πριν από τον Μεσοπόλεμο και τελειώνει με την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών. (από τον πρόλογο του βιβλίου)