Μια δραματική μαρτυρία σε πρώτο πρόσωπο που αποτυπώνει την κοινωνική πραγματικότητα της χρεωκοπημένης Ελλάδας του Μεσοπολέμου, καθώς και της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου, όπως την έζησε η αφηγήτρια Ιωάννα (Ζαννιά) Κότσικα. Η Ζαννιά γεννήθηκε το 1912 σε ένα χωριό της ορεινής Αρκαδίας. Λόγω της οικονομικής κρίσης που είχε ξεσπάσει το 1930, εγκατέλειψε τη γενέτειρά της το 1932 αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Αθήνα. Τα περιστατικά του πολυτάραχου βίου της τα διηγήθηκε έξι μήνες πριν τον θάνατό της στην ιστορικό Μαρία Σαμπατακάκη, η οποία κατέγραψε ακέραιη τη μαρτυρία (με ελάχιστες επεμβάσεις), αφήνοντας τον αναγνώστη να απολαύσει τη ζωντανή γλώσσα της Ζαννιάς με την πηγαία ποιητικότητα που χαρακτηρίζει το λαϊκό της ιδίωμα. Η εμπεριστατωμένη εισαγωγή της ιστορικού (και επιμελήτριας του κειμένου) Μαρίας Σαμπατακάκη καθώς και το μικρό προλόγισμα του Άρη Μαραγκόπουλου τεκμηριώνουν, διαφωτίζουν και ολοκληρώνουν την απόλαυση αυτού του, στην κυριολεξία, σπάνιου κειμένου.