Στον κόσμο της Αναγέννησης το αρσενικό και το θηλυκό ορίζονται μέσ από μια σειρά αντιθέσεων, σωματικών και κατ επέκταση κοινωνικών: το θερμό και το ψυχρό, το ξηρό και το υγρό, το ανθρώπινο και το ζωώδες, το σταθερό και το ασταθές, το δυνατό και το αδύναμο, το ενεργητικό και το παθητικό. Ανάλογοι είναι και οι ρόλοι που καθορίζουν τον άνδρα και τη γυναίκα, και που τους τοποθετούν στη θέση του υποκειμένου και του αντικειμένου αντίστοιχα. Τι συμβαίνει όμως όταν οι αναγεννησιακές ηρωίδες ξεφεύγουν από τα στεγανά της εποχής; Και πώς είναι δυνατόν η "αδύναμη" γυναίκα να επηρεάζει τόσο καθοριστικά την κοινωνική αλλά και την σωματική ακόμη υπόσταση του "ισχυρού" άνδρα;