«Ωχ, μωρέ Μόμω… ωχ, μωρέ Μόμω!» (Ωχ, μωρέ κορίτσι… ωχ, μωρέ κορίτσι!) την έπαιρνε στη ζεστή αγκαλιά της η Ντρόνω, τη μοσχοβολιστή. Τη λάτρευε τη Μόμα κι άμα έκανε καμιά αταξία και τη μάλωνε η Λένω… την έλεγε «Τζότκο! Σιό πραβί;» (Άτακτο! Τι έκανες;). Κι ύστερα πάλι την καλόπαιρνε «Ζλάτνα Μόμα…» (Γλυκό κορίτσι) την έλεγε, «Τζαχανούμ…» (Χανουμάκι). Σκεφτόταν, πόσο όμορφα γίνονται τα χρόνια σαν φύγουν. Οι μυρωδιές, τα χρώματα, όπως τα άφησαν εκεί είχαν μείνει. Στο καλύτερο μέρος της καρδιάς της, γλυκά σαν τη Ζλάτνα μόμα, ζεστά σαν την αγκαλιά της γιαγιάς Ντρόνας.